Czapla nadobna

Czapla nadobna zwana przez Jundźwiłła czaplą garcetą jest jakby mniejszą kopią czapli białej. Tak pisał o niej prof. Taczanowski:
Biała, czubata, z pękiem długich piórek u spodu szyi; dziób i nogi czarne.

Nogi długie, palce mierne; skok blizko dwa razy dłuższy od środkowego bez pazura; pazury krótkie, grube, słabo łukowate.
Dziób u starego ptaka rogowo czarny, szczęka dolna przy nasadzie od spodu żółto zielonawa; naga skóra przed oczami zielonawa; tęcze żółte; nogi czarne z palcami zielonawemi. Kolor całego upierzenia czysto biały, u samca na tyle głowy czubek z dwóch wązkich długich obwisłych piórek; u spodu szyi pęk suty z piór wązkich, mocno predłużonych; barkówki podobnie jak u poprzedzającej strzępiaste, lecz o delikatniejszych i stosunkowo dłuższych promieniach, w końcu zaś ku górze zagięte; liczniejsze są niż u tamtej, tworzą suty pęczek do końca skrzydeł sięgający.

Samica nie ma przedłużonych piórek czubowych, mniej długą brodę u spodu szyi i mniej sute barkówki.
Młode w pierwszem pierzu bezczubne, nie mają ani zwieszonego pęczka pod szyją, ani strzępiastych barkówek; naga skóra przed oczami czarna, podobnie jak całe nogi z palcami. W drugim roku dostają ozdobnych piórek, które dopiero w trzecim dorastają do właściwej długości.

Jaja mają zieloność bledszą niż na jajach czapli purpurowej, wpadającą w kolor siwawy.
Mieszka w Europie południowej, a szczególniej na Wschodzie, w Afryce i w Azyi zachodniej i południowej; pospolita przy ujściu Dunaju i Dniestru, w Turcyi, Grecyi, w Węgrzech, we Włoszech; rzadko bardzo zalatuje do krajów środkowej Europy. U nas jeszcze rzadsza od poprzedzającej, wiem tylko bowiem o dwóch wypadkach pokazania się jej w kraju za mojej pamięci, to jest o ubitej pod Dęblinem przy ujściu Wieprza do Wisły, i drugiej w Augustowskiem nad rzeką Bobrą spomiędzy pięciu, które się tam razem pokazały.

Na gnieździe w kolonii w barcelońskim ZOO

Gnieździ się najczęściej w towarzystwie ślepowronów lub innych gatunków, po drzewach i krzakach nadwodnych; BALDAMUS na Bagnie Białem w Węgrzech widział gnieżdżące się razem na wierzchach z czaplami siwemi, ślepowronami, modronosami i kormoranami białemi, gdzie na niektórych drzewach miały gniazda wszystkie pięć gatunków w następującym porządku: czaple siwe najniżej dla kruchości gałęzi, przy nich ślepowrony, które często urzadzały gniazda po brzegach tamtej, garzetty wyżej po gałęziach poziomo pochylonych, a modronosy i kormorany najwyżej. Gniazda podobne do innych gatunków. Ilość jaj 3 lub 4. Pióra barkowe i z czuba używane są także do ozdób.